Piszemy tu nasze wiersze

rafali888

Szalony wicherek.
W polu wiał.
Szalony wicherek.
Zwariowane pomysły miał.

A to skoczył.
Na mały płotek.
A to nastroszył.
Sierść jak szedł kotek.

Zawiał liście do góry.
Przegonił chmury.
Ptaszki pogonił.
Spódniczkę odsłonił.

Pięknej pani Gosi.
I się nie zanosi.
Ze przestanie.
Na te hasanie.

Rady już nie ma?
Kto wiaterka powstrzyma?
Słoneczko wyjrzało.
I ustało.

Wiaterka hasanie.
Jak sam zostanie.
I słoneczka nie będzie.
Znów znajdzie się wszędzie.

szana__

bardzo ciepły mily wiersz ,czyta się przyjemnie Smile

BillieJeanM

wiesz jak przeczytałam o tej Gosi to mi sie Marylin Monroe przypomniała jak jej podwiewało to białą sukienkę...
sssuper!

lwiczka

Hihihihihi .. a świńtuch ten wiaterek Smile

no ale on zawsze dmucha w niespodziewanych momentach.Lekko się czyta to fakt i jakoś tak jest wiosennie..a tu zima buuuuuuuu

fireballs

Bardzo mi się podobało. Ten wiersz brzmi jak by był pisany w latach dwudziestych XX wieku. Wiesz skąd skojarzenie, bo znalazałem kiedyś zapiski z przed wojny i tam właśnie był słodki wiaterek i ta spódniczka. Pobudziło wspomnienia. Jak czasami nie wiele trzeba...a wogóle to znaczy, że serca ludzkie dziś i kiedyś brzmią tym samym głosem - to piękne.